Rozdział XVIII - Bolesna prawda.

Na wstępie mała informacja. Kiedy skończycie ten rozdział, możecie sobie pogratulować! Będzie to oznaczało, że właśnie, wraz ze mną, przebrnęliście przez połowę tego opowiadania. Czy to dużo, czy mało, do oceny pozostawiam Wam :) Teraz już wiem, że się nie poddam i skończę to opowiadanie! A wszystko dzięki Wam <3
Dziękuję też za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem, były po prostu cudowne i dały mi tyle siły do działanie, że nawet nie umiem tego opisać! Dziękuję, że jesteście! <3
Co do tego posta... Jest dłuższy niż kilka ostatnich i trochę boję się Waszych reakcji na niego...

~ Mary!
________________________________________________

Wiem, złamałem Ci serce, rozbiłem je na milion kawałków. Teraz te odłamki znajduję, wszędzie, w sobie, we wszystkim co robię.

      W końcu nastały ferie świąteczne. W tym roku Hermiona została w zamku, jej rodzice wyjeżdżali do rodziny, a ona wolała pobyć wśród przyjaciół. Całą siłą woli powstrzymywała się od rozdrapywania ran, unikała Draco jak tylko mogła. Tydzień po wydarzeniu, które tak ją zraniło, czuła się coraz lepiej. Starała się być pełna optymizmu. Niedługo rozpocznie się kolejny rok, rok zmian... Przynajmniej taką miała nadzieję. Będzie musiała skupić się na nauce i tylko na niej. Nie było jej łatwo, ale miała przy sobie Ginny, wspierały się nawzajem. Nie było to najprostsze zadanie, Hermiona cudem przekonała rudą przyjaciółkę, że dyskretne rzucenie upiorogacka na Cho nie jest najlepszym pomysłem. Teraz nastały wolne dni, więc miały więcej czasu dla siebie, to wszystko zbliżyło je jeszcze bardziej.
Któregoś dnia siedziały w nocy w pokoju wspólnym, zostały już tylko one. Na ferie w tym roku zostało tylko siedmioro uczniów z Gryffindoru, troje Krukonów, sześciu Puchonów i trzech Ślizgonów. Zamek stał się wyjątkowo pustym, ale przez to i przyjemniejszym miejscem. Hermiona, która w dormitorium została sama, przeniosła się do Ginny. Siedziały właśnie przed kominkiem i rozmawiały chichocząc.
- On nie daje mi spokoju, to irytujące. Uwziął się na mnie i ciągle za mną łazi! To straszne! - poskarżyła się Ginny.
- Przecież sam powiedział, że uwielbia cię irytować i czeka na jeden z twoich wybuchów złości. Tak w sumie, to skąd on o nich wie? - zaśmiała się Hermiona.
- Nie mam pojęcia – Ginny spuściła wzrok.
Nie powiedziała przyjaciółce o swoim ataku na Malfoy'a. Starała się unikać jego tematu, aby niepotrzebnie nie przywoływać niemiłych wspomnień. Zmieniła szybko temat na jakiś bezpieczniejszy. Po krótkim czasie portret Grubej Damy otworzył się, a przez dziurę przelazł nie kto inny jak Blaise Zabini. Hermiona spojrzała na niego z zaskoczeniem, a Ginny irytacją.
- Co ty tutaj robisz? Skąd znałeś hasło? - zapytała panna Granger.
Chłopak w odpowiedzi puścił tylko oczko do naburmuszonej Ginny.
- Wygrał je w zakładzie – mruknęła i zgromiła go wzrokiem. - Czego chcesz? - warknęła.
- Tym razem od ciebie nic nie chcę – uśmiechnął się do niej szeroko. - Idź spać, dorośli muszą porozmawiać.
- Chyba sobie żartujesz... - mruknęła.
- Zaraz wrócę, Hermiono. No, mała, idziemy – podszedł do Ginny, podniósł ją, jakby była lalką, a nie prawdziwą osobą. Ruszył w stronę dormitorium dziewczyn.
Hermiona uśmiechała się, patrząc na nich. Panna Weasley była przy nim wyjątkowo niska, bezskutecznie próbowała mu się wyrwać. Było już późno, więc robiła to najciszej, jak mogła. Nagle Hermiona o czymś sobie przypomniała.
- Zabini! Nie! - powiedziała, kiedy chłopak był już przy schodach.
- Wiem, że jesteś po jej stronie, ale to nic nie da – uśmiechnął się półgębkiem.
- Nie, nie, to nie jest najlepszy pomysł!
- No to patrz! - wziął rozbieg i pokonał kilka pierwszych schodów prowadzących do dormitorium dziewcząt.

Stopnie natychmiast spłaszczyły się, a powierzchnia zrobiła się wyjątkowo gładka. Ślizgonowi nie udało się złapać równowagi. W ostatnim momencie odchylił się do tyłu, żeby upaść na plecy. Dzięki temu Ginny miała miękkie lądowanie, upadła prosto na chłopaka. Blaise jęknął z bólu, a Hermiona nie mogła powstrzymać śmiechu.
- A nie mówiłam? - zapytała.
- Ginny, nic ci nie jest? - zapytał od razu Zabini niepewnym głosem.
- Nie, idioto, ale teraz mnie puść, bo w końcu zrobisz nam obojgu krzywdę – pozbierała się z ziemi i otrzepała. - Dobranoc – warknęła w ich stronę i weszła na, normalne już, schody.
Blaise patrzył za nią, aż nie zniknęła ze drzwiami, a później usiadł koło Hermiony.
- O czym chciałeś porozmawiać? - zapytała, opatulając się szczelniej kocem.
- Co tam u ciebie? Jak się czujesz? - zapytał z nienaturalnym uśmiechem.
- Zabini, w życiu normalnie nie rozmawialiśmy, a ty pytasz co u mnie. Mów, czego chcesz!
- Naprawdę pytam tylko, jak się czujesz.
- Malfoy cię nasłał? - spojrzała na niego czujnie.

Ślizgon westchnął z rezygnacją. Ewidentnie starał się nie patrzeć na dziewczynę.
- Słuchaj, wiem, że to skończony kretyn, ale to mój kumpel... Prosił mnie, żebym przyszedł i przekazał ci informację. Znaczy... Miałem nie mówić, że to od niego. No cóż, nie jestem dobry w kłamstwach.
- Czy on po prostu nie może dać mi żyć w spokoju? Bez niego?
- On naprawdę żałuje.
- Żałuje?
Dziewczyna odgarnęła włosy do tyłu i odwróciła twarz tak, żeby w świetle ognia chłopak mógł zobaczyć jej policzek. Siniak prawie zupełnie już zniknął, ale dwa równoległe, cienkie rozcięcia nadal były widoczne. Zabini skrzywił się nieznacznie.
- Zostaną ci małe blizny – szepnął.

- Wiem, pamiątki po mojej głupocie i naiwności – odpowiedziała, patrząc w ogień.
Nastała dość niezręczna cisza. Dziewczyna patrzyła na kominek, a chłopak na swoje ręce.
- Jaką informację? - mruknęła wreszcie Hermiona.
- Miałem zapytać, czy masz jakieś plany na jutrzejszą noc i powiedzieć, żebyś nie wychodziła wtedy z dormitorium – wyrecytował z pamięci.

- Słucham? - zapytała z niedowierzaniem.
- Sam nie wiem, o co mu chodzi. Nie chciał mi powiedzieć. Chyba o coś ważnego, bo był bardzo przejęty.

Czyżby Draco miał jakieś plany względem niej? Na pewno niczego nie będzie mu ułatwiać, chociażby miałam całą noc przesiedzieć przed portretem Grubej Damy, to z pewnością nie będzie obecna w Wieży Gryffindoru. Uśmiechnęła się delikatnie do siebie.
- Przekaż mu, że zamierzam jutro całą noc spędzić w łóżku – uśmiechnęła się do Blaise'a uspokajająco. - Dobranoc – wstała i ruszyła do swojego dormitorium.

      Bał się. Bał się, jak cholera. Ta noc mogła zmienić wszystko, całe jego życie. Jeżeli coś pójdzie nie tak... Nawet nie chciał o tym myśleć. Przynajmniej Ona była bezpieczna... Tylko to podnosiło go teraz na duchu. Siedział sam w Pokoju Wspólnym i czekał na Snape'a. Jego czarna, długa szata i maska leżały obok niego. Całą siłą woli starał się nie patrzeć w tamtą stronę. Chciał mieć to wszystko już za sobą. Na każdy, najmniejszy dźwięk czuł skurcz w sercu i zaczynał nasłuchiwać. W końcu rozległo się pukanie, dokładnie dwa uderzenia, tak, jak się umawiali. Poderwał się szybko z miejsca i wpuścił nauczyciela do swojego dormitorium.
- Wszystko poszło dobrze? - zapytał natychmiast.
- Tak, Dumbledore'a nie ma, korytarze wolne. McGonagall i Filch'owi dolałem kilka kropli eliksiru Słodkiego Snu.
- To dobrze – odpowiedział nerwowo.

Jego nauczyciel był jednak wyjątkowo spokojny. Pewnym krokiem podszedł do obrazu, który wisiał na ścianie. Zaczął szeptać klątwy, których Draco nie znał. Pierwszy raz słyszał wypowiadane przez niego słowa. Drzwi na obrazie otworzyły się i ukazały tunel. Był bardzo ciemny i nieprzyjemny. Chłopak prawie współczuj osobom, które zaraz przez niego przejdą.
- No to czekamy... - mruknął Mistrz Eliksirów bardziej do siebie, niż do swojego ucznia.

Draco siedział jak na szpilkach i co chwilę nerwowo zerkał na przejście. Nie chciał brać udziału w tej misji, ale jak zwykle nie miał najmniejszego wyboru. Musiał wprowadzić do zamku Śmierciożerców, jako próba. Szykowali się do wielkiej inwazji na Hogwart. Do tego na szczęście miał jeszcze czas. Teraz mieli po prostu wejść i rozejrzeć się po zamku, ustalić plan i strategiczne miejsca. Ferie świąteczne były idealne, małe prawdopodobieństwo, że natkną się na kogoś w nocy. Wreszcie na końcu tunelu błysnęło światełko. Serce Dracona gwałtownie przyspieszyło swój bieg. Widział zbliżające się postacie i miał ochotę natychmiast stamtąd zniknąć. Spojrzał na czarną wstążkę, którą przywiązał do ramy swojego łoża. Jest bezpieczna, nic nie ma prawa jej się stać... Powiedziała przecież, że będzie całą noc u siebie. Nie martw się o nią, jest bezpieczna... - powtarzał w myślach. Nie mógł oderwać oczu od pozostałości po Hermionie, nie mógł przestać o niej myśleć. Wstał szybko, odwiązał czarny skrawek materiału i wrzucił go pod poduszkę, byleby tylko o tym wszystkim nie myśleć, nie zadręczać sie. Wreszcie wyszły do nich dwie wysokie postacie, przeklinając głośno. Rowle i Selwyn otrzepali swoje długie szaty. Draco rzucił Snape'owi zaskoczone spojrzenie.
- Znacie plan? - zapytał.
Pokiwali krótko głowami, ale Malfoy wolał na wszelki wypadek wszystko powtórzyć, nie miał do niech za grosz zaufania.
- Dobra, jeszcze raz. Macie uwinąć się z tym szybko i dyskretnie, jasne? Ja i profesor Snape będziemy pilnować, żeby nikt wam nie przeszkadzał. Macie mało czasu, idźcie już – warknął.
Poczekał, aż opuszczą pomieszczenie i zwrócił się do Mistrza Eliksirów.
- Jak mogli wysłać nam dwóch największych idiotów? - zapytał z niepokojem.

- Nie mam pojęcia, ale musisz mieć na nich oko, trudno nad nimi zapanować, szczególnie nad Selwynem. Są nieprzewidywalni, a do tego cię nie znoszą.
- Zdążyłem zauważyć – uśmiechnął się zjadliwie.
- Jesteś młodszy, a masz nad nimi władzę. Nie wiem, dlaczego akurat oni tutaj przyszli, ale z pewnością nie ułatwi nam to zadania.
Draco westchnął i ruszył za mężczyznami.

     Wracała właśnie z biblioteki. Było już tak późno, że jeżeli Malfoy coś planował, to z pewnością już sobie odpuścił. Ostatnie kilka godzin pisała esej na Transmutację, przynajmniej wykorzystała jakoś ten czas. Nie miała ze sobą peleryny, nie chciała znów prosić o nią Harry'ego. Liczyła na szczęście i brak kogokolwiek na korytarzach, które podczas ferii były mniej kontrolowane. Szła, stąpając bardzo ostrożnie i rozglądając się nerwowo. Nie mogła pozwolić sobie na kolejny szlaban i tak miała ich już w tym roku zbyt wiele.
Żeby dojść do schodów, został jej do przejścia jeszcze jeden korytarz. Cieszyła się z powodzenia swojej misji, zaraz będzie w ciepłym łóżku... Wyszła za róg i zamarła z przerażenia... Stanęła oko w oko z wysoką, zamaskowaną postacią. Patrzyła na niego, nie mając odwagi wykonać żadnego ruchu. W jej umyśle szalała burza. Śmierciożerca... Ale co on robił w Hogwarcie? Cofnęła się kilka kroków i wyciągnęła różdżkę. Mężczyzna był szybszy, machnął swoją i dziewczyna poczuła nagle ogromny ciężar na swoim gardle. Próbowała ugodzić w niego zaklęciem, ale z jej krtani nie wydobył się żaden dźwięk. Śmierciożerca najwidoczniej rzucił na nią czar, który czasowo pozbawiał ofiarę mowy. Nigdy wcześniej nie była tak szczęśliwa, że opanowała zaklęcia niewerbalne. Niestety nic jej to nie dało, zanim ona zdążyła się skoncentrować, był szybszy.

- Expelliarmus – usłyszała.
Różdżka wyleciała jej z ręki, teraz była bezbronna.  Niewiele myśląc, odwróciła się na pięcie i zaczęła biec w stronę biblioteki. Nie była pewna jakie ma szanse. Odwróciła się przez ramię, postać szła za nią szybkim krokiem. Mało rozumiała, spodziewała się, że będzie próbował ją uśmiercić lub chociaż dogonić. Nagle wszystko zrozumiała. Zza zakrętu wyszedł drugi zakapturzony mężczyzna. Dziewczyna znalazła się w pułapce, chciała krzyknąć, ale z jej gardła nie wydostał się żaden dźwięk. Była przerażona, ale patrzyła na nich z wysoko uniesioną głową. Jeden z mężczyzn złapał ją za włosy i brutalnie odchylił jej głowę do tyłu.

- Oho, kogo my tu mamy? Szlama, przyjaciółka Pottera – zaśmiał się.
Lekko zwolnił uścisk i dziewczyna natychmiast wykorzystała sytuację. Splunęła mu w twarz i wyrwała się zaskoczonemu mężczyźnie. Jedyną drogą ucieczki była pusta sala. Wpadła do klasy i zamknęła się w niej. Nie miała już drogi ucieczki, mogła tylko czekać na nieuniknione. Rozglądała się gorączkowo po sali, szukając dla siebie jakiejś broni. Drzwi otworzył się gwałtownie i dziewczyna odskoczyła pod ścianę. To koniec...- pomyślała z przerażeniem. 

- Mieliśmy nie robić nikomu krzywdy, ale ty mnie wkurwiłaś. Już ja cię nauczę okazywać szacunek!
I tak nie mogła krzyczeć, stanęła naprzeciw niego i spojrzała w oczy. Nie da się zastraszyć, nigdy. Jeżeli ma umrzeć, to z wysoko uniesioną głową. Jak przystało na Gryfonkę. Miała nadzieję, że jej oczy wyrażały cała determinację, którą miała teraz w sobie. Mężczyzna pchnął ją na ścianę. Dziewczyna poczuła ćmiący ból z tyłu głowy. Świat na chwilę zawirował i upadła. Po jej policzkach popłynęły łzy. Nie chciała umierać, nie teraz, nie w taki sposób. Zamknęła oczy, nie chciała widzieć tego wszystkiego. Zrób to szybko, niech mam to za sobą – krzyczała w myślach.
- Co z nią zrobimy? - zapytał drugi Śmierciożerca.
- Ja już wiem, co z nią zrobię – odrzekł i uśmiechnął się obleśnie.
Zaczął iść w stronę dziewczyny, a ta zwinęła się na ziemi. Miała wrażenie, że serce zaraz wyrwie jej się z piersi. Pomyślała o rodzicach, którzy najprawdopodobniej byli teraz u jej dziadków. O Ginny, która spała teraz bezpiecznie w łóżku. O Harry'm i Ronie, może było to absurdalane, ale zadała sobie w myślach pytanie, jak poradzą sobie bez niej z pracami domowymi. Pomyślała nawet o Draco, który chciał, żeby została tej nocy u siebie. Czyżby wiedział o tym wszystkim? Odrzuciła szybko od siebie tę myśl. Czyżby miała już więcej ich nie zobaczyć? Myślała intensywnie o nich wszystkich, może tak będzie jej łatwiej, kiedy oni chociaż mentalnie będą obok. Szlochała bezdźwięcznie i czekała na najgorsze.

Nagle drzwi do sali otworzył się. Hermiona przez chwilę poczuła ciepło, jakie dała jej nadzieja, ale zawód okazał się gorzki. Stanęła w nich jeszcze jedna, zamaskowana postać. Dziewczynę przeszył dreszcz przerażenia. Czy ktoś jeszcze podzieli jej los? Ilu było ich w zamku?

- Mieliście zachowywać się cicho, kretyni! Co wy tu w ogóle ro... - urwał, kiedy zobaczył skuloną w kącie postać.
Gryfonka od razu rozpoznała ten głos. Sama nawet nie wiedziała, co poczuła na jego dźwięk. Zaskoczenie? Niedowierzanie? Ulgę? Zawód? Strach? Chyba wszystko na raz. Poczuła, że aż robi jej się niedobrze, ból głowy jeszcze się pogłębił. Nie odważyła się spojrzeć na nowo przybyłą postać, bała się, że wtedy to wszystko okaże się prawdą. Nie, to niemożliwe, musiała się przesłyszeć...
- Daj spokój, Draco, ta suka mnie opluła, należy jej się.
To rozwiało wszystkie jej wątpliwości. Zawaliło się wszystko, w co wierzyła. Był Śmierciożercą, mordował ludzi... Był zwolennikiem Voldemorta. Miała ochotę krzyczeć. Ufała mu, wierzyła... Kolejna fala łez popłynęła po jej policzkach. Czy cokolwiek, co jej mówił, było prawdą? Jak na razie karmił ją tylko kłamstwami, tak na prawdę w ogóle go nie znała. Za to wszystko znienawidziła go jeszcze bardziej. Nawet na nią nie spojrzał, wpatrywał się w swojego towarzysza. Co teraz z nią będzie? Czy Draco będzie miał jakiekolwiek skrupuły? Bała się go nie mniej, niż dwóch innych Śmierciożerców, którzy stali obok niego. Mimo wszystko tliła się w niej iskierka nadziei, że po tym wszystkim nie pozwoli zrobić jej krzywdy.

- Naprawdę jesteś tak głupi? Nikomu nie ma prawa się nic stać, a w szczególności jej. To przyjaciółka Pottera, naprawdę myślisz, że nikt się nie dowie, jeśli ją zgwałcisz lub zabijesz? - prychnął.

Czyżby jednaki była dla niej nadzieja? Próbowała mu zaufać, że nie da zrobić jej krzywdy. Próbowała wierzyć, że powstrzymał go nie tylko ze względu na niepowodzenie misji. Spójrz na mnie! - krzyczała w myślach.
- Nie będziesz mną rządził, gówniarzu – warknął mężczyzna i stanął naprzeciw Malfoy'a, byli tego samego wzrostu.
- Będę. Myślę, że nie chcesz, żeby Czarny Pan dowiedział się, przez kogo nie udała się misja. Lepiej stąd wypierdalaj, ty też Rowle. Ja się nią zajmę – warknął.
Mężczyzna, którego Draco nazwał Rowle'm natychmiast skierował się do drzwi, ale ten drugi mierzył jeszcze przez chwilę Ślizgona wzrokiem.
- Nie zrozumiałeś czegoś? - warknął blondyn.
Tym razem Śmierciożerca posłuchał. Kiedy zamknęły się drzwi, postawa Dracona natychmiast się rozluźniła. Zdjął maskę, a potem wycelował w Hermionę różdżką. Rzucił jeszcze na pomieszczenie zaklęcie wyciszające. Poczuła, jakby z jej gardła zdjął ogromny ciężar. Odkaszlnęła.. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć, po jej policzkach znów popłynęły łzy.
Podszedł do niej, kucnął i wyciągnął rękę w jej kierunku, ale ona w efekcie przylgnęła do ściany całym ciałem i spojrzała na niego przerażona.
 - Nie dotykaj mnie! - krzyknęła histerycznie i zaszlochała.
 - Spokojnie, przecież nic ci nie zrobię - mówił bardzo cicho i łagodnie.
 - Skąd mam wiedzieć?
 - Nigdy bym cię nie skrzywdził - próbował uśmiechnąć się kojąco, ale chyba nie najlepiej mu to wyszło.
 - Jesteś jednym z nich - załkała, z trudem łapiąc powietrze.
 - To nie tak, wszystko ci wyjaśnię. Proszę, zaufaj mi raz jeszcze, błagam! -  znów wyciągnął do niej rękę.
 - Nie - krzyknęła i odtrąciła ją. - Jesteś kłamcą i mordercą, niczym nie różnisz się od tych, którzy byli tu przed chwilą.
 - Nie jestem taki, zaufaj mi. Nigdy bym cię nie skrzywdził. Wiem, że powinienem ci o tym powiedzieć, ale nie umiałem. Proszę, wybacz mi.
Nadal łkała patrząc na niego nieufnie.
 - Chodź, zabiorę cię stąd w bezpieczniejsze miejsce, porozmawiamy.
 - Nidzie z tobą nie pójdę!
 - Muszę ci to wszystko wyjaśnić. Zresztą, nie zostawię cię tu samej. Błagam, chodź ze mną – mówił uspokajająco i patrzył na nią tak, jak przez te dwa tygodnie ich wspólnego szczęścia.
Nagle jakby całe napięcie z niej zaszło, nienaturalnie wyprostowane ciało zgarbiło się lekko. Mimo wszystkiego, co jej zrobił, cieszyła się, że był teraz przy niej. Uratował ją znowu. Potrzebowała kogoś, kto w tym momencie się nią zaopiekuje. Pomimo strachu, który teraz czuła względem niego. Potrzebowała go w tym momencie, jak nigdy wcześniej. Nawet gdyby to miała być jakaś pułapka albo gdyby miała żałować tego następnego dnia. Dziewczyna wtuliła się mocno w Dracona, uczepiła palcami jego szaty i załkała.
 - Tak się bałam - szeptała przez łzy.
 - Wiem, ale już jest dobrze, jestem przy tobie i nic ci nie grozi – szeptał i uspokajająco głaskał ją po włosach.

Próbował wstać, ale dziewczyna nie zamierzała go puścić. Zmienił taktykę, wziął dziewczynę na ręce i ruszył w stronę swojego dormitorium.

- Dlaczego ty zawsze pakujesz się w kłopoty? - zapytał cicho.
Rozglądał się po drodze nerwowo, ale na szczęście udało im się zostać niezauważonymi. Kiedy doszli w końcu do dormitorium, spostrzegł, że dziewczyna zasnęła w jego ramionach, wyglądała jak mała dziewczynka, twarz miała jednak niespokojną. Położył ją na swoim łóżku i przykrył szczelnie kołdrą.

      Snape wraz z dwoma Śmierciożercami zjawił się po kilkunastu minutach. Draco z napięciem wyczekiwał ich powrotu.
- Co ona tu robi? - zapytał Mistrz Eliksirów, spoglądając na śpiącą Hermionę.
- Ci dwaj kretyni ją zaatakowali, powstrzymałem ich w ostatnim momencie, mogli zawalić całą misję – warknął i spojrzał na nich gniewnie. - Rzucę na nią zaklęcie zapomnienia, kiedy tylko się obudzi.
- Niech będzie – rzucił Snape i spojrzał wściekle na swoich towarzyszy. - Nie omieszkam wspomnieć Czarnemu Panu o waszych zasługach – uśmiechnął się jadowicie.
Opuścił dormitorium, kiedy tylko dwaj Śmierciożercy zniknęli w tunelu. Draco w końcu został z dziewczyną sam. Usiadł na brzegu łóżka i patrzył na nią z niepokojem. Miał zamiar pójść spać na kanapę, ale kiedy wyszedł z łazienki i zamierzał zasnąć, usłyszał, że Hermiona rzuca się nerwowo na łóżku i mamrocze przez sen. Westchnął i ruszył w jej kierunku. Przysunął sobie krzesło do łóżka i usiadł na nim. Najprawdopodobniej nie zaśnie tej nocy, będzie czuwał, na wypadek, gdyby go potrzebowała. To nie tylko dla niego była ciężka noc.