Rozdział XXIV - Nadzieja.

Dedykuję ten krótki rozdział Vanilli, która jest bardzo kochaną osobą! <3
_________________________________________________________________


     Siedział ze szklaneczką ognistej whisky i patrzył przed siebie. Spędzał tak teraz wszystkie swoje wieczory. Sam na sam ze swoim smutkiem i alkoholem. Przez chwilę miał wszystko, o czym mógł tylko zamarzyć, ale jego świat legł w gruzach. Miał jakieś niemiłe wrażenie, że bez niego będzie szczęśliwsza. Nawet się do niej teraz nie zbliżał, tak było lepiej dla wszystkich. I bezpieczniej. Ciszę przerwało pukanie do drzwi, zignorował to, mając nadzieję, że przybysz stwierdzi, że pokój jest pusty i odejdzie. Drzwi jednak otworzyły się i do środka wszedł Blaise Zabini. Draco przeklął się w duchu, że nie zamknął ich zaklęciem.
- Czego chcesz? - zapytał blondyn pretensjonalnym tonem. – Chcę być sam.
- Martwię się, siedzisz tu od dwóch tygodnia, widzę, jak cierpisz. Wiem, że ją kochasz.
- Nic nie wiesz! - warknął nagle chłopak.
- Nie możesz siedzieć tu cały czas! Spieprzyłeś, ale jeszcze możesz to naprawić.
- Co mam ci powiedzieć, Zabini? - próbował wykrzyczeć wszystkie emocje – Że ją kocham? Że pokazała mi, że jednak mam serce? A może, że nie mogę spać i wszędzie czuję jej zapach? Że kiedy przytulałem ją, czułem, że mam jakiś cel, mam po co żyć? Że przy niej jestem kimś lepszym? Straciłem wszystko! Była ostatnim, co mi zostało! To wszystko kłamstwa, a ona była tylko zabawką, nikim, zwykłą szlamą. – uśmiechnął się gorzko.
Próbował przekonać sam siebie i chciał, żeby wszystko było jak dawniej. Zanim ją poznał. Niestety każda dziewczyna teraz wydawała mu się nieatrakcyjna i wyjątkowo mało inteligentna. Pragnął tylko jednej osoby.
- Mów co chcesz, ale mnie nie oszukasz, siedzisz tu sam, zapijasz uczucia i poczucie winy. Ona nigdy nie była twoją zabawką, nie traktowałeś jej tak, była dla ciebie kimś o wiele, wiele więcej. Powiedz jej to wszystko, co mi.
- Postradałeś zmysły, Diable? To stek kłamstw, nie kocham jej, nie potrzebuję, a mój sen jest spokojny, jak nigdy.
- Nie, nie kłamałeś, kiedy jesteś przy niej coś zmienia się w wyrazie twoich oczu, stajesz się kimś innym. Nie potrafiłbyś tego udawać, nie da się udawać miłości, a ty ją kochasz. Widać to w każdym Twoim słowie i geście. Siedzisz tutaj z Ognistą, bo nie możesz znieść, że tak ja zraniłeś i, że możesz już nigdy jej nie odzyskać i tym samym już nigdy nie poczuć tego, co czułeś przy niej.
Uderzył w samo sedno.
- Wynoś się!
- Nie! Masz stąd wyjść, pójść do niej i powiedzieć, że ją kochasz! Zjebałeś, ale może ci wybaczy...
Zapadła cisza, w której Draco wszystko analizował.
- Jak udałą się randka z Weasley? - zapytał w końcu spokojnym głosem.
- Niezbyt – odpowiedział Ślizgon zdawkowo.
- Więc co zrobiłeś później, gdzie poszedłeś?
- Do siebie, napiłem się, a potem poszedłem do Katy – odpowiedział, marszcząc brwi. - Ale jakie to ma teraz znaczenie?

- A pamiętasz pobyt u Katy? - Malfoy nie spuszczał z niego uważnego wzroku.
- Nie bardzo... Urwał mi się film...
- To teraz posłuchaj mnie bardzo, bardzo uważnie i przeanalizuj to, co teraz powiem oraz to, że nie pamiętasz pobytu u Katy.
Zabini skinął krótko głową.
- Co czujesz do Weasley? - zapytał nagle.
- Nie jestem pewien, ale jest dla mnie bardzo ważna. Chyba zaczynam się zakochiwać.
- Dobrze. Skoro czujesz coś do niej, to interesują cię inne dziewczyny?
- Nie i to jest najgorsze. Każda wydaje się od niej gorsza pod każdym względem.
- Idealnie. Teraz wytęż słuch. Czujesz, że zakochujesz się w Ginny, a ja kocham Hermionę. Nigdy nie czułem czegoś takiego. Jestem pewien swoich uczuć. Też bardzo lubisz towarzystwo dziewczyn, ale jakoś teraz przestało ci ono odpowiadać. Przemyśl to, bo ja nic nie mogę ci powiedzieć.
Miał nadzieję, że to zmusi jego przyjaciela do myślenia. W napięciu czekał, aż Zabini się odezwie i miał nadzieję, że wyciągnie właściwe wnioski. Blaise myślał intensywnie, widać to było po nim od razu. Jego twarz przybierała poważny wyraz i patrzył w przestrzeń. Milkł, jakby każdy dźwięk mógł zakłócić przepływ jego myśli.
- Jeżeli to to, co myślę, to przepraszam cię, stary... Naprawdę. O ile dobrze myślę, to przez przypadek wygadałem coś Katy. Znam cię tak długo i wiem, że mimo tej powłoki skurwiela, to zabiłbyś za osoby, które kochasz. A Katy to żmija, domyślam się, że wymusiła to na tobie. I z jakiegoś powodu nie możesz mi o tym powiedzieć. Uznajmy więc, że nie zrobiłeś tego z własnej woli. Ale przespałeś się z nią? - zapytał patrząc na niego uważnie.
Akurat Draco nie mógł odpowiedzieć na to pytanie. Złamałby przysięgę.
- Kocham ją – powiedział tylko z naciskiem.
Patrzył Zabiniemu w oczy i miał nadzieję, że zrozumie.
- Dobrze. Jutro jest wypad do Hogsmeade. Pójdę do niej później i przekażę to wszystko. Ona na pewno to zrozumie. Jeszcze wszystko będzie w porządku, zobaczysz.
- Mam nadzieję, że zrozumie i mi wybaczy – odpowiedział blondyn bez entuzjazmu.
Nie wiedział, czy robi dobrze. Może byłaby bez niego szczęśliwsza? Ich relacja nie była łatwa, wciąż musieli się ukrywać, a o ukazaniu się światu nie było mowy. Mimo wszystko był w stanie poświęcić dla niej wszystko. Była dla niego nadzieją. Światłem w jego życiu. Miał nadzieję, że ona czuje to samo. Blaise pójdzie do niej i wszystko jej powie. A ona wróci, musi wrócić. Katy już nie wyjawi ich sekretu, więc będą mogli żyć spokojnie, razem. Może jednak jego życie nie będzie tak beznadziejne, jak myślał? Znalazł przecież miłość, która dawała mu siłę, żeby każdego rana mierzyć się ze sobą samym. Tak... Oni są sobie przeznaczeni, więc to wszystko nie może sie tak skończyć. Nie pozwoli jej uciec.
- Teraz wszystko w twoich rękach – spojrzał na Zabiniego.
- Nie zawiodę, stary, nie tym razem. Sprowadzę ją do ciebie, wszystko odkręcę. Nie zrobiłeś nic złego.
Draco pokiwał tylko głową i miał nadzieję, że to wystarczy. Że mu uwierzy. Że nie uzna, że Balise kłamie. On był teraz jego jedyną nadzieją i musiał mu zaufać. Jeszcze chociaż ten ostatni raz. Teraz ma szansę naprawić to, co zniszczył swoją głupotą. Rozpowiadaniem po pijaku sekretów przyjaciół.
- Pójdę do niej, kiedy tylko wróci z Hogsmeade...

- Pospiesz się! - usłyszała dobiegający z pokoju wspólnego krzyk Rona.
- Już idę, poczekaj chwilę – odkrzyknęła.
Jej rudy przyjaciel uznał, że Hermiona nie może całymi dniami zamknięta w swoim dormitorium. Chociaż nie znał powodu jej smutku, bardzo starał się jej pomóc. Prawie siłą zaciągnął ją do jej dormitorium, żeby się przebrała na pójście do Hogsmeade. Teraz stał przed schodami na które mi mógł wejść i czekał na nią. Chociaż na początku była na niego wściekła, teraz czuła wdzięczność. W końcu wyszła ze swojej skorupy, w której przez ostatnie dwa tygodnie chowała się przed światem. W dzień zakładała maskę obojętności i względnej radości. Bardzo pilnowała, aby ani odrobina smutku nie rysowała się na jej twarzy. Nie mogła sobie na to pozwolić. Dopiero w nocy zagryzała ręce i szlochała bezdźwięcznie w poduszkę. Nie chciała, żeby ktokolwiek to słyszał. Musiała być silna. Nie mogła dać po sobie poznać, jak bardzo ją złamał. Przez pierwsze kilka dni czuła się nikim. Nie mogła patrzeć w lustro i obwiniała się o wszystko. Teraz było lepiej, miała swoją maskę. Czasem nawet sama prawie dawała się na nią nabrać.
Wyszła wreszcie na schody, co Ron przyjął z widoczną ulgą.
- Już myślałem, że będę musiał kogoś po ciebie wysłać.
- Spokojnie, przecież powiedziałam, że pójdę – uśmiechnęła się z przymusem.
- Zazdroszczę wam – usłyszeli głos Harry'ego dobiegający z kanapy.
Ron spojrzał na niego widocznie rozbawiony.
- Trzeba było uważać na eliksirach, stary – zaśmiał się.
- Snape specjalnie dowalił mi szlaban w dzień wyjścia do Hogsmeade – skrzywił się.
Harry dobrodusznie nie wspominał o incydencie sprzed dwóch tygodni, kiedy zapłakana Hermiona rzuciła mu się na szyję, a potem odbiegła prawie bez słowa. Dziewczyna jednak wiedziała, że on pamięta. Widziała to w sposobie, w jaki czasem na nią patrzył. Nie zadawał jednak żadnych pytań i za to była mu wdzięczna. Nie miała zamiaru mówić mu o Draco, szczególnie teraz, kiedy było już po wszystkim. Wiedziała tylko Ginny i to Hermionie wystarczyło.
- Nie martw się, pójdziesz następnym razem – Hermiona uśmiechnęła się do niego delikatnie.

     Przeszli przez zamek, a potem przez uliczki Hogsmeade. Rozmawiali jak za dawnych czasów. Hermiona nawet przez chwilę poczuła się szczęśliwa. Straciła tego egoistycznego Ślizgona, ale za to miała przy sobie prawdziwych przyjaciół. Którzy nigdy ich nie opuszczą, ani nie zdradzą. Powinna się cieszyć tym, co ma. Weszli do Trzech Mioteł i wypili po kuflu piwa kremowego. Siedzieli i śmiali się z jakiś błahych rzeczy. Rozmawiali trochę o Harry'm i Cho oraz Ginny. Hermiona zgrabnie przemilczała temat Zabiniego, o którym Ron nic nie wiedział. Żałowała, że nie ma z nimi Harry'ego. Mogliby teraz razem śmiać się i rozmawiać o zbliżającym się meczu ze Ślizgonami. Nagle drzwi otworzyły się i wszedł On. Jej obolałe serce przyspieszyło swój bieg. Cała radość natychmiast z niej uszła. Teraz pragnęła tylko znaleźć się daleko stąd. Razem ze swoimi Gorylami i Zabinim usiadł w odległym kącie sali. Jej wzrok mechanicznie wędrował tam co chwilę. Złapała na chwilę spojrzenie Blaise'a i szybko spuściła wzrok. Za późno. Chłopak wstał i zaczął iść w ich stronę. Czego on chce, do jasne cholery? - myślała Hermiona gorączkowo. Chciała szybko wstać i uciec z tego miejsca, ale zabrakło jej czasu.
- Możemy porozmawiać? - usłyszała nad sobą jego głos.
- Wątpię – odpowiedziała, patrząc na niego z pogardą.
- Czego chcesz? - Ron spojrzał na niego z irytacją.
- Tylko z nią porozmawiać – odpowiedział Śligon, nie spuszczając wzroku z Hermiony.
- Ale ona nie chce rozmawiać z tobą, zmiataj stąd! - warknął.
- Powinnaś ze mną porozmawiać – powiedział Zabini z naciskiem.
- Nie – warknęła Hermiona i wstała. - Chodźmy Ron, chcę się przejść.
Wymaszerowała z pomieszczenia, czując łzy pod swoimi powiekami. Nie płacz! Tylko nie płacz, głupia! - powtarzała uparcie w myślach.
- Co to było? - zapytał zaskoczony Ron.
- Nie mam pojęcia – odpowiedziała, tłumiąc w sobie emocje. - Chodźmy w stronę Wrzeszczącej Chaty.
Kiedy dotarli na miejsce, oparli się o płot i pogrążyli we wspomnieniach. Rozmawiali o tym, jak Syriusz zaatakował Rona, bo chciał dopaść jego szczura i o locie na Hardodziobie. To był dla Hermiony dobre wspomnienia. A szczególnie to, kiedy uderzyła Malfoy'a w twarz. Żałowała, że nie zrobiła tego dwa tygodnie temu, ale wtedy nie chciała go dotknąć w żaden sposób, brzydziła się nim. Słońce było coraz niżej nad horyzontem i uznali, że powinni już wracać.
- Pomóżcie mi – usłyszeli za sobą cuchu głos i aż podskoczyli.
Stała za nimi około dziewięcioletnia dziewczynka i patrzył pustymi oczami. Jakby w ogóle ich nie widziała. Miała długie, jasne włosy i niebieskie oczy. Była bardzo drobna, ubrana w niebieską sukienkę.
- Pomóżcie mi – powtórzyła.
- Co się stało? - zapytała Hermiona zaskoczona.
- Pomóżcie mi – powiedziała dziewczynka jeszcze raz i zaczęła szybko biec w stronę chaty.
Hermiona i Ron spojrzeli na siebie zaskoczeni.
- Co robimy? - zapytał chłopak?
- Musimy jej pomóc! Nie zostawię jej tak! - warknęła Hermiona i ruszyła za oddalającą się postacią.
Ron zrobił to samo, choć z ociąganiem.Wbiegli do środka.
- Jesteś tutaj? - zawołała dziewczyna spokojnym głosem.
Na piętrze usłyszeli pisk dziewczynki i natychmiast pobiegli w jej stronę. Jak burza wpadli do pokoju na piętrze.
Wysoka kobieta stała z wysoko uniesioną głową i trzymała mocno dziewczynkę za ramię. Długie czarne loki opadały jej na twarz, patrzyła na nich spod ciężkich powiek i zasłony rzęs. Jej usta wykrzywiał grymas. Podła imitacja uśmiechu.