Rozdział I - Jedno słowo za dużo.

      Stała na peronie wyglądając nerwowo swoich przyjaciół. Co chwile spoglądała na swój mogolski zegarek ze zniecierpliwieniem. Przecież powinni już tu być... Wreszcie w oddali dostrzegła rudą czuprynę jej przyjaciela. Podbiegła do niego i rzuciła mu się na szyję, potem wyściskała jeszcze jego młodszą siostrę oraz wysokiego, czarnowłosego chłopaka w okularach.

- Tak bardzo tęskniłam! - prawie krzyknęła i zmierzyła swoich towarzyszy wzrokiem.

Ron jakby troszkę urósł, miał na sobie czerwony sweter, który komponował się z jego piegami i czupryną, a twarz chłopaka była jak zwykle rozpromieniona. Mała Ginny nabrała trochę kobiecych kształtów albo może to wszystko się po prostu Hermionie wydawało, przecież nie widziała ich tylko przez dwa miesiące. Za to Harry pozostał dokładnie taki, jakim dziewczyna go zapamiętała. Mimo tego, że wakacje minęły jej cudownie, to dopiero teraz czuła się w pełni szczęśliwa, mając przy sobie wszystkich, których kocha.

Do pociągu weszli chyba jako ostatni. Szli korytarzem w poszukiwaniu wolnego przedziału, kiedy do uszu Hermiony dotarł donośny śmiech. Odruchowo zerknęła w stronę, z której się wydobywał i spojrzała prosto w szare, zimne oczy... Odruchowo spuściła wzrok, ale zaraz dyskretnie zerknęła do przedziału, w którym siedział Draco Malfoy razem z całą śmietanką Slytherinu. Oprócz jego stałej straży przybocznej, czyli Crabbe'a i Goyle'a, był tam również przystojny brunet, Blaise Zabini, który był prawie tak samo przerażający, jak siedzący obok niego wysoki blondyn, arystokracja była wręcz wypisana na jego twarzy. Mimo tego, że kąciki jego ust się unosiły, uśmiech nie obejmował stalowych, świdrujących oczu. Był młodszą wersją swojego ojca, te same rysy i pogarda wypisana na twarzy. Patrzył beznamiętnie na dziewczynę siedzącą na jego kolanach. Katy Moller. Metr osiemdziesiąt czystego zła. Długie, srebrzyste włosy odziedziczyła po swojej matce, która była w połowie wilą, miała duże niebieskie oczy, idealną figurę długie nogi, całokształt jej wyglądu sprawiał, że przypominała anioła, wcielenie dobra. Nic bardziej mylnego, poglądy odziedziczyła po swoim arystokratycznym ojcu, wyznawcy czystej krwi. Teraz patrzyła maślanymi oczami na Draco, od zawsze wiadomo było, kto jest jej celem.

- Chcesz się przyłączyć, szlamo? - krzyknęła aksamitnym głosem, a Hermiona przeklęła się w duchu za nieostrożność i szybko ruszyła przed siebie.

      Siedzieli już w czwórkę w przedziale, jedząc czekoladowe żaby i żartując głośno.
- Jest jeszcze piękniejsza, jeśli to w ogóle możliwe – rudy chłopak wypowiedział to z zapartym tchem.
- O kim mówisz, braciszku? - zapytała Ginny z przekąsem, chociaż dobrze znała odpowiedź.
- O Katy! Widziałaś jak pięknie się porusza? A te oczy... - rozmarzył się.
- Gdybyś czasem posłuchał co mówi, zamiast patrzeć na jej nogi, wiedziałbyś, że wcale nie jest cudowna! - w głosie rudej dziewczyny zabrzmiała irytacja. Spojrzała na Hermionę.
Brązowowłosa szybko odwróciła wzrok i udała, że interesują ją widoki za oknem. W szkole było wiele osób, które gardziło nią ze względu na to, że pochodzi z niemagicznej rodziny, ale tylko dwie otwarcie jej nienawidziły, obie miały srebrny odcień włosów, a ich ulubionym zajęciem było mówienie o swoim pochodzeniu i czystej krwi. Podczas wakacji obiecała sobie, że w tym roku coś się zmieni, że udowodni im, ile jest warta. Jest przecież Gryfonką! To dom ludzi odważnych i niezłomnych. Mimo wszystko bolało ją, że jest oceniana na podstawie tego, w jakiej rodzinie się urodziła, a nie tego, co osiągnęła.

      Pierwsze dni nowego roku szkolnego minęły w ogólnym zamieszaniu. Hermiona tradycyjnie uczęszczała na wszystkie zajęcia, nawet te nieobowiązkowe, jak nauka o runach. Zdołała zdobyć 30 punktów dla Gryffindoru oraz stracić 10 za rzekomą pomoc Ronowi podczas testu z eliksirów. Nie było to dla niej zaskoczeniem, Snape po wakacjach zrobił się jeszcze bardziej wymagający i nienawistny, o ile to w ogóle możliwe.
- Hermiono! Hermino wstawaj, spóźnisz się na lekcje! - ktoś delikatnie szarpał ją za ramię.
Dziewczyna otworzyła zaspane oczy i zobaczyła pochylająca się nad nią Lavender Brown, jej współlokatorkę.
- Lavender... ale... co....? - wydukała nie do końca rozbudzona.
- Masz mało czasu! Zaspałaś! Wstawaj! - krzyknęła śmiejąc się, po czym odwróciła się zarzucając swoimi blond falami.
Hermiona zerwała się jak oparzona i spojrzała na swój zegarek, miała dwadzieścia minut do pierwszej lekcji. W duchu przeklinała siebie i wszystkich innych, za to, że jej nie obudzili. Podbiegła do lustra, przeczesała pobieżnie burzę kasztanowych loków, które za nic w świecie nie chciały się układać. Wykonała poranną toaletę i znalazła jeszcze chwilę, żeby przyjrzeć się swojej twarzy. Nie widziała w niej nic szczególnego, orzechowe oczy, kilka piegów.

Podbiegła do szafy i wyjęła pierwszą lepszą szatę. Z czasem było nawet lepiej niż przypuszczała, zostało go akurat tyle, żeby zbiec do lochów na eliksiry. Była to lekcja, na którą zdecydowanie nie chciała się spóźnić.

      Siedziała w trzyosobowej ławce razem z Ronem i Harrym, przed nimi stał kociołek z gotującym się Eliksirem Zapomnienia. Mimo tego, że była to praca grupowa, ona robiła prawie wszystko sama, ale była już do tego przyzwyczajona. Zerknęła na stół ślizgonów. Malfoy siedział rozłożony na krześle i rozmawiał w Goylem, a Pansy Parkinson robiła wszystko sama. Gryfonka zaśmiała się do siebie, ta głupia dziewczyna myśli, że zdobędzie tym jego względy.
- Widzę, że panna Granger ma ciekawsze zajęcia, niż praca nad zleconym zadaniem – usłyszała nad sobą zimny głos Mistrza Eliksirów. – Odejmuję Gryffindorowi pięć punktów, a teraz bierz się do pracy.

Nie miała ochoty dyskutować, niesprawiedliwość panująca na lekcjach ze Snape'm była niezwyciężona, a nie mogła narażać gryfonów na kolejne straty w rankingu. Usłyszała za sobą śmiech i napotkała kpiące spojrzenie stalowych oczu.

      Hermiona wychodziła właśnie z Wielkiej Sali w towarzystwie swojego przyjaciela, Rona Weasleya. Szli śmiejąc się głośno, kiedy na swojej drodze spotkali wysokiego blondyna ze swoimi gorylami. Draco Malfoy uśmiechnął się kpiąco na ich widok.
- Królowa Szlam i Wieprzlej – jego towarzysze zaśmiali się głupkowato.
- Szukasz kłopotów, Malfoy? - Ron zrobił krok w przód.
Smok zaśmiał się wyraźnie rozbawiony.
- Czyżbyś mi groził? - zapytał z nutką rozbawienia. – Lepiej pilnuj swojej szlamy, słyszałem, że o takie, jak ona nie trzeba długo się starać, same wchodzą do łóżka.
Rudzielec poczerwieniał na twarzy i zrobił kolejny krok z stronę Ślizgona. Hermiona złapała go za rękę.
- Daj spokój, nie warto – szepnęła.
Nagle jednak poczuła w sobie odwagę.
- O co ci tak właściwie chodzi? Z czym masz problem? - prawie krzyknęła w stronę blondyna.
- O ciebie, ty jesteś moim problemem, w szkole do której chodzę nie powinno być takich brudnych szlam jak ty, Granger – jego głos nie zdradzał żadnych emocji.
Ślizgon wyminął ich, a jego goryle podążyli za nim. Hermiona stała chwilę jak sparaliżowana, po czym wyciągnęła różdżkę, odwróciła się i wycelowała nią w Malfoya.
- Jesteś arystokratycznym dupkiem – krzyknęła.

Chłopak odwrócił się, przez jego twarz przemknął cień zaskoczenia, ale zaraz wyciągnął różdżkę.
- Hermiona, nie – powiedział cicho Ron i tym samym rozproszył na chwilę jej uwagę.
Malfoy wykorzystał to momentalnie, usłyszała ciche Expelliarmus i poczuła, że niewidzialna siła odrzuciła ją na ścianę.
- Panie Malfoy, Panno Granger, proszę natychmiast przestać! - usłyszała kobiecy głos.

Potrzebowała chwili, żeby zrozumieć co się dzieje, była jeszcze zamroczona siłą uderzenia. Zobaczyła, że pochylają się nad nią rudzielec i nauczycielka transmutacji, profesor McGonagall.

- Proszę się zgłosić dzisiaj, punktualnie o dwudziestej, do mojego gabinetu, oboje.